نقطه ی سیاه...

شاید لکه ای سفید در تمام این تاریکی ها دیده باشم

کاش همه جانم با این لکه سفید یکی شود... 

کاش همه ی سیاهی هایم بشوند یک نقطه و بروند یک گوشه ای ان بالا ها بنشینند 

که من گاهی برگردم و ببینم از کجا امده ام... 

از ان نقطه ی سیاه... 

امیدوارم حد تحمل من این نباشد...

امیدوارم حد تحمل من این نباشد 

امیدوارم حد تحمل من این نباشد

میدانم این شب به راحتی صبح نمی شود 

چه کسی قرار است در کنارمن این جهنم را بگذراند؟ 

باز هم من در کنار من هستم

"من"

از تو ممنونم... 

تو به تنهایی چه شب هایی را که صبح نکردی 

امشب را هم میگذرانیم 

امشب را هم میگذرانیم....

مرا به سیاره خودم برگردانید

دل بی  پناه من... 

شاید فکر کنید شهر دل من ساکت است و سرد 

من با گذر ثانیه ها میمیرم 

در این شعله ی قدیمی سال هاست در حال سوختنم

دیگر نه ان اهنگ قدیمی حالم را جا می اورد نه یک غذای دلچسب با صدای شر  شر باران 

دلم هزار تکه شده و تکه های تیزش شاه رگم را بریدههه... 

تاول های چرکین تمام بدنم را پوشانده...

از جیغ های خفه گلوی جانم زخمی است انگار استخوان هایم خالی اند بدنم میسوزد... از درد مینالم، به خودم میپیچم... 

گاهی به خودم میگویم ای کاش 

ای کاش یک نفر در دنیا شبیه من بود 

چرا حتی یک نفر مثل من فکر نمیکند... 

به جنون رسیده ام

ساعت ها با خودم تمرین میکنم شاید شبیه ادم های طبیعی بشوم

اما... 

انگار این جان تیره و دردناک من از سیاره ی دیگری امده است 

امده تا اینجا خوب بسوزد... 

دیگر طاقت ندارم

دیگر اشکی نمانده 

مرا به سیاره خودم برگردانید...