دلم نمیخواهد بمیرم...
جنازه ام را دفن کنند...
در آن دنیا شاید به بهشت بروم...
هیچکدام را نمیخواهم...
میخواهم محو شوم... دود شوم.. بخار شوم و به هیچ تبدیل شوم...
میخواهم هیچ ردی از من باقی نماند...
نه اسمی نه خاطری...نه حتی یک ردپا!...
میخواهم که همه فراموش کنند که روزی دختری به نام "من" به دنیا آمد...
نگاه آدم ها دیگر برایم از هرچیری احمقانه تر شده...
گاهی به خودم میگویم این ها همان ادم هایی بودند که از کودکی از این که راجع به تو چه فکری کنند شب ها خوابت نمیبرد؟
مرا کوبیدند و خودشان را آنقدر برتر نشان دادند که باور کردم...
باور کردم که من به غایت پست و بی ارزشم... آنقدر که ضمیرناخودآگاهم اغلب اوقات مرا جدای از سایرین به حساب می اورد... انگار که ان ها از یک گونه و من ازگونه ی دیگرم...
حال که دقیق تر نگاه میکنم... یکی از یکی پست تر و بی چشم ورو تر...
از این همه احمق بودن خسته نمی شوند؟
آخر این صف نذری می دهند؟ تهش کجاست که آنقدر میدوند و مرا در مسیرشان به دیوار میکوبند؟
- ۹۶/۰۵/۰۳