مرا به سیاره خودم برگردانید

دل بی  پناه من... 

شاید فکر کنید شهر دل من ساکت است و سرد 

من با گذر ثانیه ها میمیرم 

در این شعله ی قدیمی سال هاست در حال سوختنم

دیگر نه ان اهنگ قدیمی حالم را جا می اورد نه یک غذای دلچسب با صدای شر  شر باران 

دلم هزار تکه شده و تکه های تیزش شاه رگم را بریدههه... 

تاول های چرکین تمام بدنم را پوشانده...

از جیغ های خفه گلوی جانم زخمی است انگار استخوان هایم خالی اند بدنم میسوزد... از درد مینالم، به خودم میپیچم... 

گاهی به خودم میگویم ای کاش 

ای کاش یک نفر در دنیا شبیه من بود 

چرا حتی یک نفر مثل من فکر نمیکند... 

به جنون رسیده ام

ساعت ها با خودم تمرین میکنم شاید شبیه ادم های طبیعی بشوم

اما... 

انگار این جان تیره و دردناک من از سیاره ی دیگری امده است 

امده تا اینجا خوب بسوزد... 

دیگر طاقت ندارم

دیگر اشکی نمانده 

مرا به سیاره خودم برگردانید...