خدایا غم دنیا رو دلمه خودت میدونی...

اگه منم مثل دخترای عادی بزرگ میشدم چی میشد... 

مثل این دخترایی که عاشق باباشونن

عاشق دوستاشونن

عقده ی بیرون رفتن عادی بدون تشنج با دوستاشونو ندارن... 

من یه دختریم که از حرف زدن با مردم وحشت داره

هر بار ک با بقیه حرف میزنه حالش ثانیه به ثانیه بدتر میشه 

دلش کنج تاریک اتاقشو میخواد که متکاشو بغل کنه و تا خود صبح گریه کنه

خدایا من چرا اینجوری بزرگ شدم؟ 

چرا مثل بقیه نیستم؟ 

کی میتونه مشکل منو حل کنه

این گره های ذهنمو دونه دونه باز کنه 

بهم نشون بده بین بقیه بودن چجوری انقد برا همه اسونه

انگار اصلا خدا هیشکیو عین من نیافریده

خدایا ناشکری نمیکنم ولی جون ادمم حدی داره 

حس میکنم تو یه زندان انفرادیم بدون هیچ همصحبتی

انگار هیشکی صدامو نمیشنوه

من با خیال گرگ ها بزرگ شدم

با ذوق زندگی توی یه خونه ی متروکه 

با فانتزی عاشق پسر همسایه درسخونمون شدن( که اصلا وجود نداشت)

من عاشق ریاضی بودم 

عاشق فرمولای پیچیده ی فیزیک

عاشق داستانای خوناشامی بودم

که یهو بوومم چی شد؟ هیچی بزرگ شدم

اومدم تو دنیای واقعی

من ازینجا میترسم 

منو برگردونین به دنیای خودم

به دنیای خوناشاما و گرگا 

به اون خونه متروک ترسناک با یه عالمه روح

میخوام زاغ سیاه پسر همسایه خرخونمونو چوب بزنمو وقتی نگام کنه براش یه لبخند گنده بزنم

میخوام برم تو باغ نداشتمون بین درختای گیلاس نداشتمون بدوم و بخندم و شیطونی کنم بدون این که قضاوت بشم

میخوام برگردم به اون روزا مامان بابامو مجبور کنم منو بفرستن تیزهوشان 

مجبورشون کنم التماسشون کنم

اون روز که یک شدم تو مدرسه نمونه نمیدونستم یک شدم تو بدبختیا

تو تیزهوشان پر از دخترای مثل من بود حتما 

حتما منم دوست پیدا میکردم

حتما منم میرفتم بین ادما میومدم تو دنیای واقعی 

چیشد اینجوری شدم

چیشد از همه ادمای دنیا بریدم 

چیشد که این حصار دورم انقد پررنگ شد 

اخه خدا این چه حکمتیه 

پزشکی که از مردم میترسه 

این چ حکمتیه....